آرشیو / مقالات

آموزش امرِ اخلاقی در قرآن کریم دست‌کم دو خصلت بنیادین دارد که تعلیم اخلاق در جامعه‌ی ما از آن‌ها به‌دور است: "مسئولیت‌پذیری" و "تمرین".

در مسائل اساسی کشور، اصل بر مصلحت نظام است. این رویکرد بنیانگذار فقید انقلاب اسلامی است که در سیره رهبر معظم انقلاب نیز دیده می‌شود.

امروزه دشمنان اسلام برخی باورها و اعمال نادرست جهال یا معاندانِ فرق مختلف را حمایت میکنند و به آن دامن میزنند.

روزنامه ایران به مناسبت مراسم سالانه اربعین حسینی یادداشتی از حجت الاسلام والمسلمین سید ابوالحسن نواب ریاست دانشگاه ادیان و مذاهب منتشر کرده است.

پیاده‌روی اربعین میدانی است برای دادوستدهای فرهنگی شیعیان. آن‌ها در این میدان تجربه‌های فرهنگی خود را به اشتراک می‌گذارند، از احوال هم خبر دار می‌شوند، تجربه‌های مختلف مذهبی خود را به نمایش می‌گذارند و از خرده تفاوت‌های فرهنگِ دینی خود آگاه می‌شوند.

خوشبختانه هرچه به پیش می‌رویم، مظاهر فرق انحرافی (مثل اَتباع احمد الحسن) و نمودهای ستیز با تقریب مذاهب و اخوت اسلامی در راهپیمایی اربعین کم و کمتر می‌شوند.

پیامبر فرمود: «حُسَیْنٌ مِنِّی وَأَنَا مِنْ حُسَیْنٍ:حسین از من است و من از حسینم» ،این حدیث معروف مورد قبول شیعیان است ،اما آیا این حدیث را علمای اهل سنت نیز تایید می کنند؟

سال هاست که در خصوص برخی از عبادات و مناسک، مثل حج و نماز جمعه می شنویم که عبادی سیاسی هستند. این واژه نوساخته را شاید برخی نپسندند، اما مهم تر از ساختِ لفظیِ این واژه، محتوایی است که در آن نهفته و به ما القا کرده است.

بیست و پنجم شوال یادآور سوگمندیِ سترگِ جامعه دیرپای شیعی در نیمه قرن دوم هجری است که به تازگی در عهد پنجمین و ششمین امامش با عمق معارف دینی و مذهبی اش آشنا شده بود.

شیخ مفید که از سوی حضرت حجت (ع) به عنوان یاری گر حق خوانده شده بود، هیچ گاه در صدد بر نیامد به واسطه وجود حکومتی شیعی به نام آل بویه و اقتدار آنان بر اهل سنت سخت بگیرد و آنان را تحت فشار قرار بدهد، بلکه بر آزاداندیشی تأکید داشت و حتی خود چندین بار طعم تلخ تبعید اجباری را چشید.

حضرت آیت‌الله مظاهری دعای سحر را از نگاه حقیقت عرفان شرح کرده اند دفتر تقریب مذاهب اسلامی دانشگاه ادیان و مذاهب به مناسبت ماه مبارک رمضان شرح عرفانی این مرجع تقلید را  بر دعای سحر منتشر میکند .

در سیره پیامبر (ص) دعوت به خداى یگانه اصالت داشت؛ البته حضرت در این دعوت، تا جاى ممکن از جنگ دورى مى کرد. در صلح حدیبیه، بیعت رضوان که نشانه اى از استحکام مسلمانان بود، به تحکیم صلح منجر شد. در این صلح، پیامبر صلى الله علیه و آله با نرمش قهرمانانه به امنیت دست یافت، و توانست دعوت خود را جهانى کند. جنگ در سیره پیامبر صلى الله علیه و آله، یا در دفاع از کیان اسلام بود و یا در رفعِ موانع دعوت به اسلام؛ ازاین رو، امرى مقدس به شمار مى آمد که توأم با رحمت و مهرورزى بود.

آیت الله جوادی آملی می نویسد: وحدت، مایه بقای جامعه و رسیدن به آرمان‌های ملی و برداشتن موانع پیشرفت است، از این‌رو برای ایجاد و حفظ آن باید تلاش فراوان کرد.

القاعده و داعش نمونه­ های مدرن جنبش های سلفی هستند. دکتر فیرحی، استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران، در این گفتار، اشتراکات و تمایزات میان این دو جنبش را بر می شمارد و تغییرات در ساختار این سازمان از زرقاوی تا ابوعمر را مورد بررسی قرار می دهد.

از نظر کمره ای حمایت از قرآن و سنت (دو عامل اصلی وحدت اسلامی) راه حل وحدت است. این دو منبع بر آموزه‌ها و عناصر اصلی دین، توحید، نبوت و معاد تاکید دارند. او در کنار دو عامل یاد شده، بر شریعت و مناسک دینی در جهان اسلام تاکید دارد و معتقد است این مناسک، در تأمین وحدت جامعه بسیار اهمیت دارند. او عنصر قبله را نیز در تأمین وحدت بسیار مهم می‌داند.

شیخ محمد عبده دارای تعصب فرقه ای نبود. او عقیده داشت مذاهب اسلامی و حتی فراتر از آن، ادیان الهی باید با یکدیگر وحدت داشته و با هم همکاری های نزدیکی داشته باشند.

ما گیر و گره‌های فراوانی در فرهنگمان داریم که چوب هرکدام را در جای خود خورده‌ و می‌خوریم.

تلاش در جهت ایجاد «وحدت اسلامی» از طریق تعامل با فرقه‌های اسلامی و اجتناب از جدال مذهبی از مؤلفه های اصلی گفتمان انقلاب اسلامی را تشکیل می داد. در این مقاله تلاش می شود تا وحدت اسلامی از دیدگاه رهبران انقلاب اسلامی مورد بررسی قرار گیرد. این نوشته نشان می دهد که یکی از دال های مرکزی گفتمان انقلاب تقریب بین مذاهب است.

محقق: استاد حیدر حب الله
تاریخ و محل نشر: مجله الکترونیکی اخوت
در اینجا می خواهیم به این سوالات پاسخ دهیم: آیا امکان دارد که اجماع علمای امامیه در برخی از مسائل دینی، اشتباه باشد و نظر علمای مذاهب دیگر درست باشد؟

مشروعیت‌ این نظام به تفکّر اسلامی و به استواری بر پایه‌ی اسلام است؛ مشروعیت‌ مجلس و رهبری هم بر همین اساس است. در نظام جمهوری اسلامی، اساس حرکت بر پایبندی به مبانی است. آن چیزی که به عنوان مبدأ مشروعیت‌ این نظام محسوب می‌شود، یعنی ولایت‌ الهی که منتقل می‌شود به فقیه، مشروط است به پایبندی بر احکام الهی.